36. PZU Maraton Warszawski okiem moim, czyli Magdy G.
Nie umiem pisać relacji, więc się nie obrażę, jak nikt tego nie przeczyta Tytułem wstępu chciałabym napisać, jak zaczęła się moja przygoda z bieganiem. Wiem, że są osoby, jak Joniu czy Michał C., którzy od początku marzyli o maratonie. Ja, jak wiele innych osób zaczęłam biegać, żeby pozbyć się kilku(nastu) zbędnych kilogramów. Ale dlaczego wybór padł akurat na bieganie? Chodziłam wcześniej na fitnessy, zumby, niestety nic z tego. Wśród moich aktualności na fb, coraz częściej rzucało mi się w oczy „Marcin P. przebiegł ileśtam km…” i chciałam sprawdzić, czy też bym dała radę. Kilka lat wstecz już podjęłam taką próbę. Przebiegłam 1 (słownie: jeden) kilometr i zziajana i zrezygnowana wróciłam do domu. Maj 2013. Tym razem postanowiłam podejść do tematu naukowo. Czytałam całe mnóstwo artykułów jak zacząć biegać. I jest! Znalazłam! Plan Pumy. Tydzień pierwszy banał, 6 razy naprzemiennie 4:30 marszu, 0:30 biegu. Drugi tydzień już nie był taki kolorowy kiedy miałam biec przez okrągłą minutę! Jakoś niby się planu trzymałam, w lipcu wyjazd na wakacje i wszystko się posypało. A szanowny kolega Marcin nadal biegał, nadal mnie to raziło w oczy, więc tym razem wynalazłam plan pt. Odchudzanie przez bieganie. I oto dnia 14 sierpnia Roku Pańskiego 2013 wyszłam na pierwszy trening biegowy wraz z aplikacją endomondo: Biegało się coraz przyjemniej, ale cały czas jedynym celem było schudnąć… 29 września- Marcin P. przebiegł maraton. Zasadniczo to kompletnie nie wiedziałam jaki to dokładnie dystans. 40? 41? 42? Na pewno dużo, na pewno trzeba być niezłym hardcorem, żeby to przebiec. 30 września po moim treningu na żarty mi się zebrało! To co napisałam, to znaczyło dla mnie mniej więcej tyle samo co „Za rok polecę na księżyc!” Zupełnie niemożliwe, nierealne. Nie! Nie! Nie! Nawet przytoczony półmaraton odstraszał ilością kilometrów… Biegałam, biegałam, biegałam coraz więcej, Marcin coraz częściej wspominał o Półmaratonie Warszawskim. Ostatecznie zdecydowałam się na to w lutym. I niech się dzieje co chce… Przebiegłam, nie zdążyłam dobrze odsapnąć, słyszę od Marcina: „Czas na maraton”. Po przebiegnięciu połówki, byłam 100% pewna, że nie da się przebiec dwa razy tyle… Minął miesiąc. W głowie zrodziła się myśl „teraz albo nigdy”. Fejsbukowa konsultacja z Malwiną z Run for Beauty and Fun i jest decyzja- spróbuję treningów do maratonu. Początkowe założenie było takie, że nikomu o tej decyzji nie będę mówiła, bo to nie wiadomo co wyjdzie, zadeklaruję się, a nie dam rady, będzie wstyd… A później stwierdziłam, że jak zadeklaruję się publicznie, to choćby skały s…ły to będę musiała przebiec. I zaczęły się treningi, długie wybiegania, wszystko szło po prostu cudownie… aż do wtorkowego wieczoru, dokładnie 108,5 godziny do maratonu. Wtorek, jak wtorek, a jak wtorek to szuring by night. Cholerka, chłodnawo...
36. PZU Maraton Warszawski – o porażce i zwycięstwie
Głośny chichot w mojej głowie zaczął się rozlegać już na 18 km. To szyderczy śmiech diabełka, którego fałszywy podszept zwiódł moją prawdziwą naturę i wbrew wszystkiemu kazał powalczyć o wynik na poziomie 3 godzin. Człowiek, którego wszystkie poczynania zawodowe, a nawet wybory życiowe to zawsze wynik głębokiej analizy merytorycznej czy badania modelu matematycznego zagadnienia dał się tak łatwo podejść. Kusił, namawiał i przekonał ten diabełek niedobry. Na starcie ustawiłem się w linii z biegaczami z ekstraklasy. Prężyłem pierś obok Mateusza Sali jakby to było miejsce dla mnie, jakbym nie wiedział, że jestem zawodnikiem trzecioligowym, na dodatek znajdującym się aktualnie w strefie spadkowej. O tym, jak dalece byłem w błędzie zajmując pozycję startową pośród takiego towarzystwa miałem przekonać się już na 18 km. To tu uznałem, że to tempo, które było trudne dla mnie do wyobrażenia przed startem naprawdę przewyższa moje możliwości bardzo, bardzo zdecydowanie. Dociągnąłem jeszcze jakoś z „moją” grupą biegaczy szukających swojego wyniku gdzieś w okolicach 3 godzin do linii oznaczającej dystans półmaratoński i to było wszystko na co było mnie stać tego dnia. Od tej chwili zaczął się koszmar, o którym wielu klasyków gatunku szeroko się już rozpisywało i pewnie rozpisywać będzie bo życie wciąż przynosi mnóstwo materiału na obszerne rozprawy. Cierpiałem okrutnie, dokładnie tak jak opisuje to literatura. Te 24 km to wielka szkoła pokory, walki ze sobą, mimo wszystko walki o jakiś wynik co było tylko i wyłącznie konsekwencją faktu, że jeszcze przed startem stałem się członkiem drużyny bo w przeciwnym razie prawdopodobnie pogodziłbym się z porażką i usatysfakcjonowałby mnie fakt ukończenia tego biegu. I tu każdy pewnie może wskazać sposób w jaki walczy o to by przetrwać. A to niełatwe gdy ma się świadomość, że ten nierówny pojedynek będzie trzeba toczyć przez 24 km. Robiłem wszystko, żeby mentalnie mnie tam nie było. Jadłem, piłem, kąpałem się, myślałem o pracy, o domu, o żonie, o dzieciach, o przyjaciołach, śpiewałem, tańczyłem, rozdawałem „piątki”, uśmiechałem się, krzywiłem, słowem wszystko co powodowało, że przez sekundę mogłem nie myśleć, że to ja tu i teraz. I tak, czując każdy kilometr, spoglądając pożądliwie na każdy znacznik mijanego kilometra ukończyłem tę okrutną próbę. To była surowa lekcja, nauka, której nie zapomnę do końca życia. Żaden kalkulator, żadna analiza nie wskazywała, że stać mnie na wynik na poziomie 3 godzin, a ja w swojej pysze postanowiłem wbrew temu wszystkiemu mierzyć się z tym wynikiem. Tragiczny był to wybór. I tu dochodzę wreszcie do wyjaśnienia skąd pomysł na ten przewrotny tytuł. Te ostatnie 24 km to, jak już wyżej wspomniano, pełne pokory błaganie o zakończenie tej gigantycznej drogi przez mękę. Ale fakt, że przebiegłem ten maratoński dystans zaledwie 1,5 minuty gorzej od rekordu...
Półmaraton Chmielakowy
Dawno nie pisałam. To dlatego, że pracuję, śpiewam tańczę, recytuję, wymyślam, robię 17-ste podejście do kariery i wychowuję dzieci, oraz łapię piłkę w locie. Ale biegam! Najpierw opiszę krótko mój „występ” w Półmaratonie Chmielakowym w Krasnymstawie. Pojechaliśmy moim wspaniałym wozem sypialnianym – kamperem. Został profesjonalnie oznakowany karteczką „Sklep Biegacza” wypisaną pieczołowicie ledwo czynnym markerem. W podróż udaliśmy się w doborowym składzie. Byli to biegacze Grupy Biegowej Sklepu Biegacza. Należę do tej grupy od niedawna. Zaczęło się tak, ze kupiłam od nich buty – a, że obsługa na medal była to polubiłam ich na fejsie. Wyszli z fajną inicjatywą treningów raz w tygodniu. Poszłam na castnig. Podałam wymiary, przeszłam się w stroju kąpielowym po sklepie i zostałam przyjęta;). Żartuję! W każdym razie moje bieganie nabrało jakieś „namiastki” systematyczności:). No to jedziemy do Krasnegostawu kamperem. Ja – królowa szosy siedzę za sterem i czuję całą sobą, że jestem WODZEM WIOSKI! Czuję to aż do postoju na stacji benzynowej, gdzie okazuje się , że nie wiem, gdzie jest wlew paliwa… Mąż powiedział, że powinnam go otworzyć owalnym kluczem. A w camperze oytworków nie brakuje. Próbujemy w jednym miejscu – nie da się, próbujemy w drugim – okazuje się, że to wlew wody. Czas zaczyna się kurczyć, a my jak ostatnie patafiany nie wiemy gdzie nalać paliwa. Dzwonię do chłopa (a jest ciągle wczesny ranek;)). On informuje mnie, że jeśli nalałam paliwa do zbiornika z wodą to się ze mną rozwiedzie;). Z ulgą nalewam paliwa do zbiornika wody i uśmiechem wkraczam w przyszłość. Hahahahhahahahahahahahahah! Okazuje się , że wlew jest Z PRZODU! Zatankowani dojeżdżamy na miejsce, odbieramy pakiety. Jest dowcipnie. Pożyczam super okulary na bieg – wyglądam naprawdę zawodowo. Okulary robią furrorę i potem moje zdjęcia zdobią wile różnych stron związanych z Półmaratonem Chmielakowym. Robię sobie lanserskie zdjęcie przed busem z napisem – KONIEC BIEGU. Panowie są pod wrażeniem;). Postaram się opisać ten bieg w punktach. A to dlatego, ze wywarł on na mnie naprawdę znaczące wrażenie. 0- 6 km – biegnę razem z Dorotką. Dorotka trenuje na potęgę, ma plan treningowy i generalnie „wie co robi”. Jest super. Dorota ma na ręce tego GREMLINA;). Nadzoruje czas, mówi nawet żebyśmy zwolniły. Wymianiamy się spostrzeżeniami. Jest mi naprawdę dobrze, wręcz podejrzanie dobrze. To, że przez dwa tygodnie biegałam raz w tygodniu;) powoduje, że naprawdę mam wrażenie, że jest PERFEKCYJNIE do półmaratonu przygotowana. Już widzę jak łamię 2 godziny, a tłum wiwatuje. 6-15 km… – zaczyna się brutalny powrót do rzeczywistości. Najpierw myślę , że Dorota przyspiesza…. – Nie, nie, to echo grało… To ja zaczynam zwalniać, a strefa komfortu odchodzi w niebyt. Od szóstego kilometra biegnę sama. Na 10-tym (miajam go w czasie 1:00:00) zaczynam rozumieć,...
Do lasu biegiem marsz
Ostatnio mam szczęście do uczestniczenia w biegach organizowanych po raz pierwszy. Do debiutów podchodzę z dystansem, w końcu organizacji najlepiej się uczyć na błędach, o ile nie są one zbyt bolesne dla uczestników. Wszystko zależy od oczekiwań. Inaczej podchodzę do biegu masowego mającego aspiracje do bycia jednym z bardziej rozpoznawalnych w kraju, a inaczej do małych, wręcz kameralnych, lokalnych eventów. W tym drugim przypadku częściej uczestniczę w nich dla zabawy i dla idei uczestnictwa, niż z powodu kręcenia czasów. „Wolność jest w naturze” to bieg, o którym zapewne bym się nie dowiedział, gdyby nie moja partnerka, pracująca w instytucji blisko związanej z tematem ochrony środowiska. Zaproponowała nam udział, szczególnie, że wybierała się tam większa grupa jej znajomych. Zdecydowaliśmy się pobiec raczej z chęci spędzenia kawałka soboty w miłym towarzystwie na łonie przyrody, niż z chęci współzawodnictwa. Idea samego biegu była prosta – wypromować ścieżki dla biegaczy tworzone przez Lasy Państwowe. Z okazji 25-lecia odzyskania przez Polską wolności, lasy wytyczyły 25 takich ścieżek. I mam cichą nadzieję, że na 25 się nie skończy. Najbliższa Warszawy ścieżka znajduje się w miejscowości Zimne Doły, gdzieś za Piasecznem. Bez GPSa i mapy raczej ciężko dojechać, ale na pewno warto przynajmniej raz spróbować, żeby wyrobić sobie zdanie. Na miejsce dojechaliśmy przed rozpoczęciem pikniku rodzinnego i w pierwszej chwili zaskoczyła nas infrastruktura. Jak na kameralny bieg, to zorganizowania i zaopatrzenia nie powstydziła by się nie jedna warszawska parkowa impreza biegowa. Odebraliśmy nasze pakiety startowe w workach z logo biegu, z koszulką techniczną, talonem na posiłek regeneracyjny i dopiero wtedy do nas dotarło, że przecież zapisy były bezpłatne. Szczerze mówiąc trochę mnie to zdziwiło, bo w końcu Lasy Państwowe to spółka Skarbu Państwa i wolałbym, żeby nie wydawała pieniędzy na duperele. No ale skoro wypracowuje zysk przez zarządzanie zasobami leśnymi, a pomimo ich eksploatacji obszar lasów w Polsce rośnie, to wyjątkowo mogę im to wybaczyć. W programie były zaplanowane 3 biegi. Bieg dla dzieci oraz dla dorosłych na dystansach 3km i 10km. Zapisaliśmy się na dychę, bo wydawała nam się najbardziej ciekawa. Z naszymi możliwościami 3km to taki dziwny bieg – dopiero zaczynasz biec, a już się kończy. Zresztą na trójkę zapisało się dużo debiutantów i amatorów, a na dziesiątce było po prostu luźniej. Piknik trwał, przybywało biegaczy i rodzin, rozkręcała się kuchnia polowa i stoiska piknikowe WOŚP i Lasów Państwowych. Zaczęła się rozgrzewka, która przyciągnęła większą część biegaczy. O dziwo, im mniej osób biegnie tym lepiej się razem integrują i bawią. Szczególnie było to słychać podczas poleceń wydawanych przez prowadzącą rozgrzewkę Emilię Ankiewicz – wicemistrzynię Polski na 400 metrów przez płotki i głośnych komentarzy ćwiczących „A teraz ręce na biodra!” „Czyje?” „Swoje?” Przyszedł czas na...
Pogrom Wrocławski
Zrobiłem wszystko, co wiedziałem, aby zapobiec dokładnie temu, co mnie zmiażdżyło. Jeszcze nigdy nie byłem tak pozytywnie nastawiony, skoncentrowany i nakierowany na sukces. Wiara w siebie aż wyciekała po sznurówkach. Rano, tuż przed startem, myślami stałem już na mecie. Miało być ciężko, miał być pot i ból. Nie miało być skurrrwwczy. Krótko na temat. Cała ekipa poddenerwowana na starcie. Każdy to się rozgląda, to za czymś biega, to rozciąga, to podlewa krzaczki. Morale bardzo wysoko, nastawienie bojowe, obóz wojowników biegającego Bartka gotów do szturmu Wrocławia. Start, pierwsze leciutkie kilometry, łapanie rytmu, poszło! Ok 14km słyszę rozmawiających obok; „no coś jest nie tak!” Faktycznie była wyższa temperatura, słońce płomieniami smagało na otwartym terenie. Na 18km spostrzegłem, że jestem bardziej zmęczony, niż po zwykłym treningu 16km w tempie maratonu. Dodam, że treningi były poprzedzone w każdym tygodniu interwałami łącznie 10km w tempie ok 4:05, podbiegami 8km 350m przewyższeń i przeplecione spokojnymi rozbieganiami. Jak to możliwe, że teoretycznie wypoczęty czuję większe zmęczenie? Krótko mówiąc, coś jest nie tak. Trasa moim zdaniem nawet fajna. Nie była super równa, widoki czasami ciekawe, czasami mniej, przecież nie można oczekiwać, że maraton będzie prowadził jedynie starym miastem. Kostka brukowa też była, ale 1,5km, nie więcej. Trudność oceniam umiarkowanie. Wydaje mi się, że duchota na początku, słońce (jakieś burze na nim?) i biegi po mostach sprawiły, że tak wiele osób miało problemy z realizacją założeń. Wśród nich i ja. Na połówce zamiast przyspieszyć zgodni z planem, postanowiłem starać się utrzymać i tak bardzo dobre tempo. 22km pierwszy piorun przeszedł po lewej nodze. Nic tam, poradzę sobie. 24km zaczynają kolana boleć. Nic tam, poradzę sobie. 25km wciąż dobre tempo, zmęczenie zaczyna siadać na plecach. 28-32km ból kolan ignoruję koncentrując się na rozluźnianiem kroku i ciężką walką z regularnie atakującymi skurczami. Robiłem koktaile ze szpinaku, szczypiorku i pietruszki, łykałem tabletki z solami mineralnymi co 7km, łykałem magnez i BCAA. Nie pomogło. Co kilkaset metrów muszę zatrzymać się, potrzepać nogą, starać się rozciągnąć i walczę dalej. Już wiem, że nie ma szans na dobry czas. Baloniki 3:15 wyprzyprzedziły mnie, gdy próbowałem rozchodzić skurcz. Wtedy schowałem ambicję głęboko do kieszeni. Jeszcze się kiedyś przyda, trzeba ją szanować. Dołączyłem się do innego biegacza z podobnym problemem. On celował w 2:50, więc tym większa strata. Zamiast szarpać się z problemem, maszerowaliśmy, rozmawialiśmy, pozdrawialiśmy kibiców, pomagaliśmy sprzątać kubki, czasami dreptaliśmy. Na początku rozsadzała mnie wewnętrznie świadomość, że mam siły na 3:14-3:16 ale skurcze są tak silne i brutalne w swej regularności, aż stopę wykręca o 90′. Udało się oswoić z porażką i spokojnie człapać do końca. Zmartwiłem się, gdy przed balonami na 3:30 jedynie Damian przebiegł. Ani Przemka, ani mojego brata, Maćka i...
tak sobie szuram
Najnowsze komentarze